Pek maddi şeylere takılan bir adam değilimdir ama, yine de bir zamandır yazıp yazıp sildiklerimi toparlamam gerektiğine inanıyorum.

İnsanlar varlıkları değil, o varlıkların hissettirdiklerini özlermiş. Özlem çok kişiye özel, çok bencilce bir şey yani. Ama yine de özlüyor insan. Ben de iki tekerleği özlüyorum. Hem de çok.

İlk kontağı çevirdiğim anı hatırlıyorum. İnsanı yavaşça saran, kasıklarınızdan sırtınıza doğru yayılan o inanılmaz hissi, izmirden yola çıktığımda bağıra bağıra şarkı söylediğimi, afyon kavşağında bir sigara için durduğumda gülümsemekten yanaklarımın ağrıdığını…

Ömrümde daha mutlu olduğum bir gün daha hatırlamıyorum.

Böyle bir meret işte iki teker; size yanlız olduğunuzu, ancak yanlızlığınızın aslında çok güzel birşey olduğunu.

Tehlikeli mi? Tabii ki! Ama ne değil ki?

Bugün, bu gece çıkıp iki teker üzerinde yol yapabilen şansı insanlar. Ertelemeyin. Yarın çok geç olabilir…