Senin ellerinden ilk tuttuğumda yazdan kalma bir Ekim günüydü. Senin gibisini ile hiç karşılaşmamıştım daha önce. Büyüktün, heybetliydin ama herkes çok uslu olduğunu söylüyordu.
Benim olduğun ilk günün sabahı seni izmirden alıp istanbula getirdim. İlk yolculuğumuz ilk uzun yolumuzdu yani.
Ondan sonraki bir yıl boyunca beni tam 20.000 kilometre sırtında taşıdın. En güneşli havaları da gördük seninle, soğuğu, karı da.
Ufak tefek yaramazlıkların da oldu tabi. Benim de oldu yaramazlıklarım. Kazanız belanız diyemeceğim ama sağ sağlim yolun sonuna geldik kızım. Geçen hafta imzaları attık ve sen Tekirdağ’da bir kimya öğretmenin kızı oldun artık.
Birlikte yaptığımız yolları, soğuktan homurdanmamızı, sıcaktan üfleyip püflememizi asla unutmayacağım.
Umarım yeni baban da seni benim kadar sever.
Hoşçakal kızım.
Hoşçakal.
